Onweer en regen openen het festival
De Music Meeting heeft dit jaar een aantal in het oogspringende veranderingen doorgevoerd. Allereerst wordt er een toegangsprijs voor de entree tot park Brakkenstein geheven. En wel 5 euro per dag. De reden daarvoor is volgens de organisatie tweeledig: meer inkomsten generen en het aantal bezoekers reguleren.
De tweede is dat de namen van de podia een andere naam hebben gekregen(Apollo en Mondo) en nu mijlenwijd van elkaar verwijderd liggen. Beide zijn wijzigingen waarvan je kunt afvragen of het de sfeer op het festival ten goede komt.
Het festival begint in ieder geval onder een slecht gesternte. Onweer en regen trekken over het park als het festivalterrein vrij wordt gegeven.Gelukkig zijn er genoeg plekken om te schuilen voor het publiek dat nog niet in grote getale is opgekomen.
Het eerste optreden vind plaats in de Apollo. Dobet Gnahore opent als eerste het driedaagse muziekfestijn. Dobet is afkomstig uit Ivoorkust maar woont al weer geruime tijd in Frankrijk, De danseres, percussioniste en zangeres brengt een melange van Afrikaanse rootsmuziek met invloeden uit funk, jazz en pop. Het podium is in het duister gehuld en alleen de zang van Dobet is te horen. Als het licht aan gaat ontwaren we naast Dobet tevens een drummer, bassist en een gitarist. De zeer dansbare liedjes zijn bijna minimalistisch van opzet. Het draait duidelijk om haar vocale kwaliteiten en die mogen er zijn. Daarnaast laat ze zien dat ze ook een prima danseres is. Niet geheel onverwacht betreed ook de Gangbe Brass band het podium om samen een song te spelen. Een gezelschap dat we de komende dagen nog een aantal keren hier en daar zal opduiken. Dobet heeft er duidelijk veel zin. Het publiek kijkt vooralsnog de kat uit de boom.
Op het Intro podium zijn dit jaar vooral kleinere projecten te zien en horen. Zoals het project “Roemenen”. Straatmuzikanten die samen met amateurmusici uit heel Nederland optreden. Het klinkt niet onaardig en is van een hoger gehalte dan de straatmuzikanten die je tegenwoordig bij ieder station tegenkomt.
Op het Mondo poduim laat de Braziliaanse zangeres Ceumar, begeleidt door het Krasz Collective van violiste Tessa Zoutendijk, horen dat je de regen het beste kunt verjagen met een heerlijke mix van bossa nova, samba, jazz en soul.
Lionel Loueke, gitarist van beroep, komt wat langzaam op gang. Om het publiek extra van gemak te dienen zijn er in de Apollo stoelen geplaatst zodat je het concert zittend kunt ondergaan. Geen overbodige luxe. Want de muziek van Lionel vergt de nodige concentratie. Pas halverwege de set ontstaat de juiste interactie op het podium tussen met name gitaar en de sax van Joris Roelofs. Deze laat zijn instrument welhaast klinken als de overbekende klanken van de mondharp van Toots Tielemans. Voordat het wat te saai wordt laat Lionel horen dat hij ook een niet onverdienstelijk zanger is.
Frank Zappa vroeg het zich al af: “Does Humor Belongs in Music”. De formatie 6 Spoons, 1 Kitchen geeft hierop met een volmondig ja het antwoordt. Niet alleen de muziek is zeer vermakelijk maar ook hun toneelspel. Het draait hierbij met name om de snarentovernaar Nabil Khemir en percussioniste Simone Sou. Zeer onderhoudend.
De regen is inmiddels grotendeels weggetrokken maar laat op het festivalterrein reeds diepe sporen na. Het festival is niet alleen bij zuinige Hollanders in trek maar ook de nodige Oosterburen hebben het weer getrotseerd want ik ontwaar op het terrein menig conversatie in het Duits.
Gary Lucas, een van de beste gitaristen van deze tijd, valt een beetje tegen. Zijn liedjes zijn wat saai en moeten het vooral hebben van de prachtige vocalen van de beide Chinese zangeressen. Maar na goed een half uur is dat trucje helaas uitgewerkt. Wat dan over blijft is een doorsnee singer songwriter met begeleidings band. Een beetje erg saai.
Gelukkig is het “Rock vs Hiphop” op de Intro een stuk interessanter. Wederom een workshop project. Hier laten twee rappers horen dat de tjd van cross-over nog niet helemaal voorbij is. Bravo.
Voor het eerst deze dag zie ik ook dansende mensen. Oorzaak daarvan is de vrolijke, speelse Balkan potpourri van klanken voortgebracht door het Belgische La Fanfare Du Belgistan. Een officiële brassband van een verzonnen land uit het oosten van Belgie. De zes blazers en twee percussionisten maken er echt een feestje van. Tot groot genoegen van het feestende publiek.
Een goed moment om huiswaarts te keren. De laatste band van de dag de “Gangbe Brass Band” is op de tweede dag ook nog te bewonderen. Hopelijk is het dan beter weer en komen er meer mensen kijken en luisteren.
